Spotkanie z bajką rodzinną

Pewnego dnia, a właściwie wieczoru, pod kamieniem przysiadł samotny kotek. Kiedy kamień zagadnął, co ciekawego i jak się nazywa, usłyszał bardzo smutną odpowiedź. Kotek był samotny, nie miał imienia i właściwie można by go nazwać dzikim, ale wcale dziki się nie czuł. I najchętniej, to zamieszkałby w jakimś domu. Kotek zamiauczał żałośnie i poszedł sobie.

Za chwilę przybiegł pies, duży i kosmaty owczarek podhalański. Kamień zapytał, skąd jest i jak ma na imię, no i usłyszał, że owczarek ma na imię Łatek i zerwał się ze smyczy rodzeństwu, Bartkowi i Halince, którzy wyszli z nim na spacer. Nie chciał im uciec, ale jakoś tak się rozpędził i zatrzymał dopiero teraz. Lubi czasem sobie samotnie poleżeć i pomarzyć, że jest w górach. Kamień zdziwił się bardzo, jednak kiedy usłyszał, że Łatek nigdy nie był w górach, a jest przecież owczarkiem podhalańskim, zrozumiał marzenie. Zwierzył się Łatkowi, że sam codziennie marzy, by znaleźć się gdzieś w miejskim parku i tam zamieszkać na stałe. Nie czułby się tak samotny jak na plaży, gdyż w takim parku przez cały rok bywają ludzie i opowiadają różne, czasem bardzo ciekawe rzeczy.

I właśnie w tym momencie zerwał się bardzo silny wiatr od morza. Właściwie była to trąba, no może trąbka powietrzna. Coś zagrało, coś zaświszczało i… wyczarowało marzenia. Bo oto kamień w jednej chwili znalazł się na trawniku parku pobliskiego miasteczka, a Łatek na podhalańskiej łące. Kamień westchnął, rozejrzał się i powiedział, że chciałby tu zostać na zawsze. A Łatek też westchnął i rozejrzał się oszołomiony. Zrozumiał, że spełniło się jego marzenie, ta myśl go oszołomiła, ale oczywiście górskie powietrze też. Po raz pierwszy był w górach i wdychał nowy zapach. Ale gdzie tu pójść? Gdzie będzie nocował?